هدف از انجام این پژوهش شناسایی نواحی ژنومی مرتبط با وزن و نسبت اندام های داخلی بدن روی کروموزوم شماره 1 در یک جمعیت F2 بلدرچین ژاپنی بود. بدین منظور یک جمعیت سه نسلی از تلاقی دوجانبه دو سویه سفید (تخمگذار) و وحشی (گوشتی) بلدرچین ژاپنی ایجاد شد. 8 جفت بلدرچین سفید و وحشی تلاقی داده شد و تعداد 34 پرنده F1 تولید شد. از تلاقی پرندگان F1 تعداد 422 پرنده F2 تولید شد. رکوردهای فنوتیپی مربوط به وزن ارگان های مختلف پرندگان نسل F 2 ثبت شدند. تمامی پرندگان مربوط به هر سه نسل (472) برای 8 نشانگر ریزماهواره موجود بر روی کروموزوم 1 تعیین ژنوتیپ شدند. آنالیز QTL به روش مکان یابی درون فاصله ای مبتنی بر رگرسیون انجام گردید. پس از آنالیز، QTL های معنی داری برای وزن پیش معده، وزن غده یوروپیجیال، وزن بورس فابریسیوس، وزن سنگدان، درصد پیش معده نسبت به وزن لاشه، درصد روده، درصد غده یوروپیجیال و درصد بورس فابریسیوس شناسایی گردید. واریانس QTL برآورد شده در پژوهش حاضر برای QTL های با اثر افزایشی در محدوده 4.06-7.29 درصد، برای QTL های با اثر غلبه در محدوده 1.96-4.65 درصد و برای QTL های با اثر ایمپرینتینگ در محدوده 2.7-6.25 درصد بود. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که جایگاه های ژنی موثری بر وزن و درصد ارگان های داخلی بدن روی کروموزوم 1 بلدرچین وجود دارد ولی برای درک بهتر ساختار ژنتیکی این صفات به مطالعات بیشتری نیاز است.

هدف پژوهش حاضر، تعیین رابطه وضعیت وزن بدن با ناهنجاری های کف پای صاف و زانوی ضربدری بود. جامعه آماری تحقیق را دختران دانش آموز مقطع متوسطه (11 تا 17 سال) مدارس دولتی و غیردولتی شهرستان رشت تشکیل می دادند (N=41511) که با توجه به روش های برآورد نمونه و از طریق نمونه گیری تصادفی 454 آزمودنی در تحقیق شرکت کردند. روش کار به این صورت بود که شاخص توده بدنی (BMI) از تقسیم وزن بدن (کیلوگرم) آزمودنی ها بر مجذور قد (سانتی متر) آنان محاسبه و برحسب BMI, Cut-off، نقطه درصدی 85 – 15 برای رده قابل قبول، کمتر از 15 برای رده کم وزنی و 95 – 85 برای رده اضافه وزن و بالاتر از 95 برای چاقی در نظر گرفته شد. همچنین ناهنجاری های اندام تحتانی که شامل کف پای صاف و زانوی ضربدری می شد، به ترتیب با روش های ترسیم نقش پا و کولیس اندازه گیری شد. در نهایت اطلاعات پس از بررسی توصیفی با روش خی دو (X2) در سطح P£0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. پس از آزمون آماری مشاهده شد که بین اضافه وزن و چاقی با عارضه زانوی ضربدری و همچنین بین اضافه وزن و عارضه کف پای صاف رابطه معنی داری وجود دارد (P£0.05). از سوی دیگر، بین عارضه کف پای صاف با عارضه زانوی ضربدری نیز رابطه معنی داری (P£0.05) مشاهده شد که این نتایج نشان می دهد: 1. افزایش وزن به عنوان یک عامل خارجی می تواند با ایجاد استرس بر ساختارهای اسکلتی اندام تحتانی بویژه در دوران رشد سبب بروز برخی ناهنجاری ها شود، و 2. عدم اصلاح هریک از ناهنجاری های زانوی ضربدری یا کف پای صاف می تواند عامل بروز و تشدید دیگری باشد.

این آزمایش به منظور تعیین اثر اندازه مختلف ذرات ذرت بر عملکرد و وزن برخی اندام های داخلی جوجه بلدرچین های ژاپنی انجام شد. در این آزمایش از 192 قطعه جوجه بلدرچین ژاپنی یک روزه، در قالب یک طرح کاملا تصادفی با 4 تیمار، 4 تکرار و هر تکرار با 12 قطعه جوجه بلدرچین استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل 1- اندازه ذرات ذرت 0.5 میلی متر (شاهد)، 2 - اندازه ذرات ذرت 1 میلی متر، 3 - اندازه ذرات ذرت 1.5 میلی متر و 4- اندازه ذرات 2 میلی متر بود. صفات مورد اندازه گیری شامل افزایش وزن بدن، خوراک مصرفی، ضریب تبدیل غذایی و وزن اندامهای داخلی بود. نتایج نشان داد در کل دوره آزمایش اثر اندازه مختلف ذرات ذرت روی عملکرد و وزن اندامهای داخلی بلدرچین های ژاپنی معنی دار نیست. همچنین اثر اندازه های مختلف ذرات ذرت بر روی وزن نسبی کبد، قلب، سنگدان، پیش معده و وروده کوچک معنی دار نبود.

اثر برنامه نوری استفاده شده طی دوره پرورش بر وزن اندام های بدن، پاسخ های ایمنی، نمره راه رفتن و آزمون بی تحرکی القایی، طی آزمایشی با استفاده از 900 قطعه جوجه گوشتی (راس 308)، در سه سالن بررسی شد. در هر سالن 300 قطعه جوجه به طور تصادفی در 30 پن تخصیص یافت. از سن 7 روزگی به بعد، برای سالن 1 برنامه 17L:7D؛ برای سالن 2 برنامه 14L:10D و برای سالن 3 برنامه 12L:12D استفاده شد. برای بررسی پاسخ ایمنی از تزریق گلبول های قرمز خون گوسفند (SRBC) و آزمون حساسیت بازوفیلی پوستی (CBH) استفاده شد. برای شمارش تفریقی لوکوسیت ها نمونه های خون در 40 روزگی جمع آوری و ارزیابی نمره راه رفتن و آزمون بی تحرکی القایی در 41 روزگی انجام شد. در سن 42 روزگی تعداد 30 پرنده از هر سالن انتخاب و پس از کشتار، وزن لاشه و اندام ها اندازه گیری شد. کاربرد 12 ساعت تاریکی در شبانه روز در مقایسه با 7 یا 10 ساعت، وزن دستگاه گوارش را کاهش و وزن بیضه ها را افزایش داد (05/0P<). وزن چشم با افزایش ساعات تاریکی افزایش و درصد PCV با کاربرد 10 یا 12 ساعت تاریکی کاهش یافت (001/0P<). استفاده از 10 ساعت تاریکی در شبانه روز در مقایسه با دو برنامه دیگر، سبب بهبود پاسخ های ایمنی، نمره راه رفتن و مدت زمان آزمون بی تحرکی القایی شد (05/0P<). به طور کلی، با توجه به نتایج این آزمایش، استفاده از 10 ساعت تاریکی در شبانه روز طی دوره پرورش جوجه های گوشتی قابل توصیه است.

به منظور بررسی تاثیر آسیت بر فراسنجه های خون و وزن اندام های داخلی بدن از 335 قطعه پرنده مربوط به یک خط پدری از لاین تجاری آرین استفاده شد. 161 قطعه از جنس نر و 174 قطعه از جنس ماده به صورت تصادفی انتخاب و تحت دو تیمار شاهد و نمکی (تشدیدکننده بروز نشانه های آسیت) قرار گرفتند. میزان وزن بدن در 54 روزگی و میزان افزایش وزن بدن، مصرف خوراک و ضریب تبدیل خوراک در دوره زمانی 23 تا 54 دوره پرورش اندازه گیری شد. علاوه بر این میزان گازهای خونی در روزهای 28، 42، 35 و 54 اندازه گیری و درصد هماتوکریت در روزهای 14، 21، 28، 35، 42 و 54 اندازه گیری شد. پس از کشتار پرنده ها در سن 54 روزگی وزن کبد، قلب، طحال و چربی محوطه بطنی پرنده ها تعیین شد. وجود مایع در محوطه بطنی، رنگ کبد و سینه در انتهای آزمایش مورد بررسی قرار گرفت. میزان تلفات ناشی از آسیت نیز در طی دوره پرورش رکوردبرداری شدند. نتایج نشان داد، ضریب تبدیل خوراک، وزن بدن، مصرف خوراک در کل دوره بین تیمارها تفاوت معنی داری نداشت ولی میزان افزایش وزن بدن در جنس نر بین دو تیمار معنی دار بود (p<0.05). وزن کبد و طحال در هر دو جنس بین تیمارها تفاوت معنی داری نداشت ولی چربی محوطه بطنی در هر دو جنس در تیمار آسیت کاهش معنی داری یافته است (p<0.01). نسبت وزن بطن راست به وزن بطن ها به عنوان شاخصی از آسیت فقط در جنس نر تفاوت معنی داری داشت (p<0.01). وجود مایع در محوطه شکمی و رنگ سینه تفاوت معنی داری بین تیمارها نداشت ولی رنگ کبد دارای تفاوت معنی داری بین تیمارها در هر دو جنس داشت (p<0.01). تفاوت معنی داری بین تیمارها در فشار دی اکسیدکربن و اکسیژن و درصد هماتوکریت خون فقط در جنس نر و در انتهای دوره (54 روزگی) مشاهده شد. ولی درصد اکسیژن اشباع خون در روزهای 35، 42 و 54 دوره پرورش در جنس نر و در تیمار آسیت به طور معنی داری (p<0.05) کاهش یافته است. نتایج این مطالعه نشان داد درصد هماتوکریت خون نمی تواند معیار مناسبی برای پیش بینی آسیت باشد و درصد اکسیژن اشباع معیار مناسبتری برای تشخیص جوجه های آسیتی می باشد.

به منظور بررسی اثر چهار هفته ای سطوح پایین آفلاتوکسین B1 در جیره بر عملکرد جوجه های گوشتی، آزمایشی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 4 تیمار و 4 بلوک انجام شد. تعداد 112 قطعه جوجه یک روزه نر گوشتی سویه تجاری Cobb 500 به 16 گروه 7 قطعه ای با میانگین وزنی یکسان تقسیم شدند. تیمار ها شامل سه سطح آفلاتوکسین B1 در جیره (0.4، 0.8 و 1.2 قسمت در میلیون( همراه با یک گروه شاهد )فاقد آفلاتوکسین( بود. وزن کشی به صورت هفتگی انجام شد. در سنین 7، 14، 21 و 28 روزگی از هر واحد یک جوجه ضمن ایجاد برش در سیاه رگ گردنی جهت خونگیری، کشته شد و اندام های مختلف به صورت جداگانه توزین گردید. وجود آفلاتوکسین B1 در جیره به طور معنی داری سبب کاهش مصرف خوراک و اضافه وزن در سن 28 روزگی (p<0.05). در پایان هفته چهارم، وزن کبد به طور معنی داری افزایش یافت (p<0.05) وزن مغز در پایان هفته های اول و چهارم به طور معنی داری (p<0.05) تحت تاثیر تیمار قرار گرفت )در هفته اول کاهش و در هفته چهارم افزایش یافت(. آفلاتوکسین B1 سبب افزایش فعالیت آنزیم های آسپارتات آمینو ترانسفراز (AST) و آلانین آمینوترانسفراز (ALT) و کاهش فعالیت آنزیم لاکتات دهیدروژناز (LDH) در سرم گردید (p<0.05). نتایج این پژوهش نشان داد که آفلاتوکسین B1 در کنار سایر اثرات منفی بر عملکرد، می تواند دارای آثار مضر بر مغز جوجه های گوشتی نیز باشد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

مقدمه: میزان افزایش وزن در دوران حاملگی متغیر بوده و بستگی به وضعیت تغذیه مادر در زمان قبل از بارداری او دارد. بر اساس منابع پزشکی بین شاخص توده بدن مادر و میزان اضافه وزن در طی حاملگی ارتباط معکوس وجود دارد.هدف: بررسی وضعیت شاخص توده بدن قبل از بارداری و افزایش وزن مادر در این دوران.مواد و روش ها: بررسی بصورت مقطعی و با استفاده از اطلاعات پرونده های زنان حامله مراجعه کننده به مرکز بهداشتی درمانی روستایی شهرستان رشت در سال 1382 انجام گرفت. با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی 480 پرونده از ده روستای مناطق مختلف شهرستان رشت انتخاب شدند. متغیرهای مورد بررسی شامل سن هنگام بارداری، وضعیت اشتغال، سطح تحصیلات، وزن قبل از بارداری، قد، شاخص توده بدن، افزایش وزن در دوران بارداری، رتبه حاملگی و وزن هنگام تولد نوزاد بودند. داده ها با آزمون های آماری کای دو، تست تی، آنالیز واریانس یک طرفه و همبستگی پیرسون در سطح معنی دار کمتر از 0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج: با توجه به شاخص توده بدن %7.9 از مادران در محدوده لاغر، %45.4 در محدوده طبیعی، %46.7 در محدوده اضافه وزن قرار داشتند. میانگین شاخص توده بدن 26.2±5.2 و میانگین اضافه وزن دوران بارداری 9.2±4.1 با حداقل 0.5 و حداکثر 21 کیلوگرم بدست آمد. درصد نوزاد کم وزن %10.8 و در آزمون همبستگی بین شاخص توده بدن مادر و اضافه وزن دوران بارداری ارتباط معکوسی (r=-0.26, P=0.01) بدست آمد.نتیجه گیری: متوسط اضافه وزن در دوران بارداری در زنان لاغر بیشتر از زنان چاق بود. اما میانگین افزایش وزن در دوران حاملگی در کل موارد کمتر از میانگین توصیه شده در منابع پزشکی و درصد نوزادان کم وزن بیش از موارد گزارش ده کشوری بود که احتمالا ناشی از نبود الگوی مناسب تغذیه ای در دوران بارداری می باشد.